W Dniu Matki Bożej z Guadalupe, Patronki Nienarodzonych, staraniem pani Marii Bieńkiewicz odbyła się w uroczysta Msza św. pogrzebowa dla 650 nienarodzonych zmarłych dzieci: ofiar aborcji oraz samoistnych poronień z warszawskich szpitali .Ciała spoczęły na cmentarzu w Gończycach.
Maria Bienkiewicz z Fundacji Nowy Nazaret, która przygotowała ten pogrzeb wyznała (Nasz dziennik) .”Kiedy w prosektorium szykowaliśmy te dzieci do uroczystości pogrzebowej, każde z nich brałam na ręce, umyte owijałam w pieluszkę. Widziałam wśród nich wiele pięknych zdrowych dzieci, choć były oczywiście także chore, z widocznym rozszczepem kręgosłupa i innymi wadami. Były także dzieci z Zespołem Downa, w tym wiele rozczłonkowanych w wyniku aborcji. Na wielu maleńkich twarzyczkach widać było grymas ogromnego bólu. Myślałam tylko, kim mogłyby być, gdyby dane było im żyć – powiedziała „Gościowi Niedzielnemu” 
Niezwykła uroczystość .
Szacunek dla życia człowieka wyraża się również szacunkiem dla ciała człowieka po jego śmierci. Od pewnego czasu w niektórych krajach zachodnich obserwuje się coraz mniejsze poszanowanie dla ludzkiego życia od momentu poczęcia i równolegle – dla godności ludzkiego ciała. W Szwecji ciała czekają całymi miesiącami na pochówek. W innych krajach pojawiają się, motywowane ochroną środowiska, szalone pomysły przeróbki ciał na nawóz pod rośliny.
Widoczny jest też przeciwny trend, w kierunku większej dbałości o ciała, także dzieci zmarłych przed urodzeniem. Można to zauważyć od piętnastu lat w Polsce. W 2005 roku z inicjatywy pani Marii Bienkiewicz odbył się pierwszy w Polsce pogrzeb ciał takich dzieci. W tym samym roku w Szpitalu Św. Rodziny w Warszawie, kierowanym przez prof. Bogdan Chazana po raz pierwszy opracowano i wprowadzono do praktyki zasady opieki nad ciałem dzieci utraconych przed urodzeniem. Pomysł został przejęty przez inne szpitale, pojawiły się unowocześnione przepisy prawne. Ale nie wszędzie zmarłe dzieci są traktowane po ludzku. W wielu szpitalach ich ciała są nadal w nieskończoność przetrzymywane.
Ulitowała się nad nimi znowu ta sama pani Maria Bienkiewicz. W dniu 12 grudnia w kościele w Gończycach, wsi około 100 km od Warszawy odbyła się niezwykła uroczystość. W nawie głównej zgromadzono 640 trumienek zawierających ciała dzieci zmarłych w różnym okresie przed urodzeniowego życia, pochodzące z martwych urodzeń, poronień samoistnych i aborcji. Przewieziono je z różnych szpitali, głównie z Warszawy.
Uroczystości pogrzebowe poprzedziło nocne czuwanie, podczas którego modlono się za rodziców dzieci. Eucharystię celebrował ksiądz biskup Kazimierz Gurda z Diecezji Siedleckiej. W homilii powiedział: „Dzieci te mają prawo jako osoby od chwili poczęcia, do godnego pogrzebu. Prawo do życia jest prawem, którego nie można zabrać nikomu, także i przede wszystkim bezbronnemu dziecku w łonie matki. Kto otrzymał dar życia od Boga ma prawo do życia i ma prawo do miłości. Historia ich życia zakończona w ciągu kilku miesięcy, jeszcze przed urodzeniem, nie oznacza, że przestały istnieć. Życie człowieka zmienia się, ale się nie kończy. Ich życie trwa. Bóg przedłużył je na cala wieczność”.
Po Mszy Św. uczestnicy uroczystości ponieśli ciała dzieci na pobliski cmentarz, gdzie zostały uroczyście pochowane we wspólnym grobie.
Prof. Bogdan Chazan, dyrektor medyczny organizacji lekarzy ginekologów katolickich MaterCare International zaprosił Księdza Biskupa a potem wszystkich zebranych do uderzenia w dzwon „Głos Nienarodzonych”. Dzwon odlany w tym roku dzięki inicjatywie pana Bogdana Romaniuka, wiceprezesa Fundacji „Życiu Tak im. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny” z Rzeszowa. Ojciec Św. Franciszek, kiedy poświęcił dzwon w Rzymie w dniu 23 września tego roku wyraził życzenie, aby dzwon towarzyszył wydarzeniom mającym na celu przypominanie o wartości życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci. I dlatego ów dzwon był również na pogrzebie dzieci nienarodzonych w Gończycach.
(14 grudnia 2020 r.)
